پارگی تاندون های شانه پارگی در یک یا چند تاندون در مفصل شانه است. تاندون های شانه وظیفه حرکت مفصل شانه و ثابت نگه داشتن آن را بر عهده دارند. هنگامی که تاندون پاره می شود، می تواند باعث درد، ضعف و از دست دادن حرکت در شانه شود.

دو نوع اصلی پارگی تاندون شانه وجود دارد:

• پارگی روتاتور کاف: روتاتور کاف گروهی از چهار تاندون است که مفصل شانه را احاطه کرده است. این تاندون ها به بلند کردن، چرخش و تثبیت بازو کمک می کنند. پارگی روتاتور کاف شایع ترین نوع پارگی تاندون شانه است.
• پارگی تاندون دوسر بازو: تاندون دوسر تاندون بلندی است که عضله دوسر را به استخوان شانه متصل می کند. وظیفه خم کردن آرنج و خوابیدن ساعد را بر عهده دارد. پارگی تاندون عضله دوسر کمتر از پارگی روتاتور کاف شایع است.

علائم پارگی تاندون های شانه عبارتند از :

درد: این شایع ترین علامت پارگی تاندون شانه است. درد معمولاً تیز و شدید است و ممکن است با حرکت بدتر شود.
ضعف: شانه آسیب دیده ممکن است احساس ضعف یا ناپایداری کند. ممکن است بلند کردن یا حرکت دادن بازو دشوار باشد.
از دست دادن حرکت: دامنه حرکت در شانه آسیب دیده ممکن است محدود باشد.
کرپیتوس: این یک احساس صدا است که ممکن است هنگام حرکت دادن شانه احساس شود.

پزشک معمولاً بر اساس معاینه فیزیکی و سابقه آسیب، پارگی تاندون شانه را تشخیص می‌دهد. آنها همچنین ممکن است آزمایش های تصویربرداری مانند اشعه ایکس، ام آر آی یا سونوگرافی را برای تأیید تشخیص درخواست کنند.

بیشتر بخوانید : آسیب روتاتور کاف شانه

دلایل پارگی تاندون های شانه

آسیب حاد: یک حرکت ناگهانی و شدید می تواند باعث پارگی تاندون شود. این نوع آسیب بیشتر در افراد جوان دیده می شود و اغلب به دلیل افتادن روی بازوی کشیده یا بلند کردن یک جسم سنگین از بالای سر ایجاد می شود.

فرسودگی و ضعف: با افزایش سن، تاندون های ما به طور طبیعی ضعیف می شوند و بیشتر مستعد پارگی می شوند. این به این دلیل است که خون رسانی به تاندون ها کاهش می یابد و بهبود آن ها را سخت تر می کند. پارگی های دژنراتیو در افراد مسن بیشتر دیده می شود و اغلب به دلیل استفاده بیش از حد از شانه ایجاد می شود.

شرایط پزشکی زمینه ای: برخی از شرایط پزشکی مانند دیابت و آرتریت روماتوئید می توانند خطر پارگی روتاتور کاف را افزایش دهند. این شرایط می تواند به تاندون ها آسیب برساند و آنها را مستعد پارگی کند.

فشار مکرر: استفاده مکرر از شانه به روشی خاص می تواند به تاندون های روتاتور کاف فشار وارد کند و خطر پارگی را افزایش دهد. این نوع آسیب در افرادی که ورزش هایی را انجام می دهند که شامل حرکات بالای سر هستند، مانند بیس بال، تنیس و وزنه برداری رایج است.

افرادی که دارای عوامل خطر خاصی هستند بیشتر احتمال دارد پارگی تاندون های شانه را تجربه کنند، از جمله:

• سن: خطر پارگی تاندون شانه با افزایش سن افزایش می یابد.
• جنسیت: مردان بیشتر از زنان در معرض این آسیب هستند.
• شغل: افرادی که در مشاغلی کار می کنند که نیاز به حرکات مکرر بالای سر دارند، مانند کارگران ساختمانی و نقاشان، در معرض افزایش خطر پارگی تاندونهای شانه هستند.
• آسیب‌ های قبلی شانه: افرادی که آسیب‌های قبلی شانه داشته‌اند بیشتر در معرض این آسیب هستند.
• برخی فعالیت های ورزشی: افرادی که در ورزش هایی که شامل حرکات بالای سر هستند، مانند بیس بال، تنیس و وزنه برداری شرکت می کنند، در معرض افزایش خطر پارگی روتاتور کاف هستند.

روشهای درمان

درمان پارگی تاندون شانه به شدت پارگی و سن و سطح فعالیت بیمار بستگی دارد.

استراحت: اولین قدم در درمان پارگی تاندون شانه، استراحت دادن به شانه آسیب دیده است. این به کاهش درد و التهاب کمک می کند.

یخ: قرار دادن یخ روی شانه آسیب دیده به مدت ۲۰ دقیقه هر بار، چند بار در روز نیز می تواند به کاهش درد و التهاب کمک کند.

فشرده سازی: بانداژ فشاری می تواند به کاهش تورم شانه کمک کند.

ارتفاع: بالا بردن شانه آسیب دیده بالای قلب نیز می تواند به کاهش تورم کمک کند.

فیزیوتراپی: فیزیوتراپی یکی از ارکان ضروری درمان و توانبخشی پس از آسیب های مفصل شانه از جمله پارگی تاندون ها است که می تواند به تقویت عضلات اطراف مفصل شانه و بهبود دامنه حرکتی کمک کند.

جراحی: اگر پارگی بزرگ باشد یا به درمان غیر جراحی پاسخ ندهد، ممکن است جراحی برای ترمیم تاندون لازم باشد.

بهبودی پس از پارگی تاندون شانه معمولاً چندین ماه طول می کشد. مدت زمان بهبودی به شدت پارگی و سن و سطح فعالیت بیمار بستگی دارد.